پریان دوش پربسته گشودندمرا
بوسه وباده زغمخانه ربودند مرا
پس آن پرده ،که تادوش مرابارنبود
بودم وروی بسی رازنمودند مرا
پرده داران نهانخانه اسرارمگو
مست کردند،چوآن پرده گشودندمرا
برلب چشمه نهادندلب تشنه من
دردورنج ازدل غمدیده زدودندمرا
تاسحرشمع شبستان غزل بودم وعشق
پریان بس غزل نغزشنودندمرا
دوستان کهنم ،حسرت واندوه،ازدور
باسرانگشت شگفتی بنمودندمرا
نغمه سازان طربخانه جادوی بهشت
دامن افشان چویکی نغمه سرودندمرا
وه که کشتند مرامستی ومی ،بسکه چوگل
بسراپای توکشتندودرودندمرا
برلبت بودلب من که ملائک درسپهر
همه دیدند وبدین بخت ستودندمرا
بیش ازاین من چه بگویم دگر<امید>که دوش
نازونوش ولب جانان همه بودندمرا
چشم دارم که نصیبم شود این دولت باز
گرچه دانم که بسی چشم حسودند مرا.
۱۳۸۷ مهر ۲, سه‌شنبه
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر